Strona główna

Fryderyk Ludwik Dobermann (1834-1894) urodził się i żył w niedużym
miasteczku Apolda w Turyngii. Przyjęła się najpopularniejsza teoria, iż
był poborcą podatkowym potrzebującym w swej pracy psa stróża i obrońcę.
Można przypuszczać, że Dobermann w początkowym okresie nie miał
konkretnej wizji tworzonego psa. Kryteriami doboru był nie tyle
eksterier co cechy charakteru, takie jak ciętość i niski próg
pobudzenia. Bardzo możliwe, że wśród przodków dobermana były psy
„wielorasowe, których użyto do krzyżówek. Nie pozostawił on po swojej
śmierci żadnych notatek na temat tworzenia tej rasy, nie dając w ten
sposób satysfakcji dzisiejszym kynologom. Tamten doberman stanowił
krzyżówkę różnych rodzajów psów sprzedawanych na ówczesnym targu w
Apoldzie. Brak jest pochodzących z tamtego okresu wiarygodnych zapisków
dotyczących ras psów użytych do krzyżówek oraz ich liczby. Źródła
mówią, ze twórca rasy posiadał sukę błękitnego koloru z brązowymi
podpaleniami, zwaną Bissard. Swym wyglądem przypominała silnie
zbudowanego pinczera. Ona sam została matką Pinko. Została wybrana do
rozrodu, przez Dobermanna, gdyż jej ogon była naturalnie krótki.
Eksperyment ten jednak zakończył się niepowodzeniem. V. Thuringen
Kennel użytkownik i założyciel narodowego klubu dobermana pinczera w
Niemczech powiedział, ze F. Dobermann używał również szarej suki zwanej
Schnuppe.

Drugi etap historii dobermana to dalsze kształtowanie tej rasy
przez następców Fryderyka Dobermanna, z Ottonem Goellerem na czele.
Temu ostatniemu przypisuje się wykorzystanie do dalszego
uszlachetniania rasy manchester teriera i greyhounda.

W roku 1899 specjalnie powołana komisja uznaje dobermana jako rasę i
wprowadza go rok później do Niemieckiej Księgi Rodowodowej a rok 1910
jest oficjalną datą uznania dobermana jako psa służbowego. W 1899 roku
odbyła się wystawa, na której przedstawiono 12 dobermanów. Zwycięzcą
został Graf Belling von Gronland, od którego zaczyna się drzewo
genealogiczne współczesnych dobermanów.

HISTORIA RASY W POLSCE

Trudno określić od kiedy dobermany pojawiły się w Polsce. periodyki
kynologiczne z okresu międzywojennego w większości uległy zniszczeniu.
Z najwcześniejszych pozycji książkowych opisujących dobermany, są dwie
pozycje wydane w 1928 roku. Pierwsza to podręcznik dla szkół rolniczych
„Hodowla zwierząt” – jednak znajdujące się opisy rasy i zdjęcia w tej
książce nie zamieszczają żadnych informacji na temat pochodzenia
przedstawianych psów. w drugiej, wydanej w tym samym roku książce M.
Trybulskiego „Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie” w rozdziale
poświęconym dobermanom, znajduje się zdjęcie przedstawiciela tej rasy
podpisane Doberman-pinczer „Jack” hod. S.Barylskiego PZHPR. Jest to
chyba pierwszy ślad dobermana na stałe przebywającego w Polsce. Jednak
o jego pochodzeniu nic nie wiadomo, czy urodził się w Polsce czy był
tylko importem.

Wiarygodnie udokumentowana historia dobermana w Polsce zaczyna się
w latach 60-tych. Wcześniejsze przekazy dotyczące lat 45-60 są dość
niepewne. W tej chwili hodowla polskich dobermanów nie ustępuje
poziomem hodowlom innych krajów.

źródło „Doberman” autor Doberman

CHARAKTERYSTYKA

Doberman jest oddany i wierny i bardzo przywiązany do swojego
ludzkiego stada. Chętnie wykonuje polecenia. Ponieważ jest bardzo
czujny, bardzo uważnie obserwuje wszystko, co się wokół niego dzieje,
nasilając swoje zainteresowanie w zależności od warunków. Musi zatem
być pewny siebie i nieustraszony. W zetknięciu z anormalną sytuacją
doberman nie powinien reagować pochopnie lecz z pewną rozwagą.

Doberman musi mieć pana o silnej osobowości, zdecydowanego i
konsekwentnego. Jest to pies o dominującym charakterze, dlatego tylko
od zdecydowania i konsekwencji zależy czy skłoni on go do posłuszeństwa
czy nie. Z dobermanem nie można zrobić nic na siłę, nie można krzyczeć
ani się denerwować, gdyż to wywołuje odwrotny efekt, a w skrajnych
przypadkach agresję skierowaną w kierunku właściciela. Dlatego
dobermana nie poleca się osobom, które nigdy nie miały do czynienia z
tą rasą, a jeśli już zdecydują się oni na dobermana to zaleca się, aby
pierwszym psem tej rasy była suka, która odznacza się łagodniejszym
usposobieniem. Jest ona bardziej uczuciowa i łatwiejsza do ułożenia niż
pies.

Aktywne życie jakie doberman wiódł w początkach istnienia rasy,
wyrobiło w nim dynamizm i zapał do pracy. Nie jest on psem stworzonym
do spokojnej egzystencji i drzemania na kanapie. Człowiek decydując się
na psa tej rasy musi zdawać sobie sprawę, że doberman musi pozbywać się
regularnie nadmiaru rozpierającej go energii. Dlatego powinien przede
wszystkim otrzymywać odpowiednią dawkę codziennego ruchu w postaci
długich spacerów oraz szkolenia.

Aktywność w zespole to jego specjalność, gdyż ma zakodowaną w
genach potrzebę czynnego udziału w życiu swego pana i bliskiego z nim
kontaktu. Dlatego będzie w pełni usatysfakcjonowany dzieląc ze swym
właścicielem pasje np. sportowe.

Jaki naprawdę jest doberman? Jest psem o wielkiej plastyczności
psychiki. Jeśli dołożymy do tego bardzo dużą siłę fizyczną, to nie
trudno dojść do wnioski, ze nieumiejętnie prowadzony od szczenięcia, a
co gorsza znajdujący się w rękach nieodpowiedzialnych ludzi, może stać
się niebezpieczny. Jego cechy predystynują go jako doskonałego obrońcę
i stróża – nie dla każdego jednak. Wybiera sobie i słucha jednego pana.
dzieci i inne osoby w rodzinie, które uzna za słabsze od siebie,
„ustawia” od pierwszych dni pobytu w nowym domu. Kupując zatem szczenię
tej rasy, należy pilnować od najmłodszych miesięcy, aby zastopować jego
próby dominacji w domu.

Dobermany dojrzewają bardzo późno – dorosłym psychicznie można nazwać psa trzyletniego

POPULARNOŚĆ

Przez długie lata miłośnicy dobermanów ubolewali na d fatalną
reputacją tej rasy. Dziś, kiedy wiele psów ras obronnych znalazło się
na liście psów niebezpiecznych, dobermana oszczędzono.

Dużą popularność psy tej rasy zyskały w Ameryce, RPA, Japonii. Bardzo
często wykorzystywane były jako psy policyjne lub wojskowe. Miedzy
innymi pełniły służbę w słynnych oddziałach Marine Corps. Na
przestrzeni lat hodowcy usiłowali zmienić charakter dobermana.
Odchodzono od założeń twórcy rasy, mówiącej o potrzebie istnienia psa
bardzo agresywnego, niewrażliwego na uderzenia i huk wystrzałów.
Doberman stał się psem milszym, bardziej pacyfistycznym, nie zatracając
jednocześnie swych walorów użytkowych. A jeśli dodamy do tego
niezaprzeczalne piękno, to znajdziemy odpowiedź dlaczego ta rasa cieszy
się taką popularnością. Przed dwudziestu laty w Ameryce doberman był w
modzie i stał się tak rozpowszechniony, że zajmował jedno z pierwszych
miejsc w rankingu popularności, obok owczarka niemieckiego.

Jednak pod wpływem książek policyjnych i filmów („Doberman” czy na
przykład jeden z odcinków serialu kryminalnego „Colombo”, w którym
popełniono morderstwo doskonałe, w ten sposób, ze przez głośno mówiący
telefon wydano komendę „różyczka” która była poleceniem do znajdującej
się w pobliżu osoby) doberman zyskał sławę zabójcy. Liczne osobniki
„normalne’ w potocznym sensie tego słowa i zrównoważone nie były w
stanie poprawić reputacji tej rasy. Hodowcy zatem za punkt honoru
postawili sobie by selekcjonować psa bez zarzutu, spokojnego i
zrównoważonego. Tak więc w USA i wielkiej Brytanii doberman nadal
znajduje się na liście dwudziestu ulubionych ras. W Niemczech, swym
rodzinnym kraju, znajduje się na średniej pozycji. Znacznie
popularniejszy jest w Holandii i we Włoszech, ale tam przeważa ilość
nad jakością. W Belgii doberman otrzymał najlepsze notowania: zajął
trzecie miejsce wśród najbardziej ulubionych ras Belgów.

ZDROWIE

Doberman, dzięki krótkiej sierści nie wymaga szczególnych zabiegów
pielęgnacyjnych. Brak podszerstka powoduje jednak, że nie jest to pies
przystosowany do życia pod gołym niebem a i spacery przy
niesprzyjających warunkach atmosferycznych powinny odbywać się w tempie
zapewniającym psu ciągły ruch tak, aby nie dopuścić do przemarznięcia.
Na szkolenia w sezonie jesienno-zimowym przydatne jest ubranko
chroniące go przed deszczem, zimnem i mrozem.

Doberman, choć nie jest tak odporny, aby cały rok mieszkać poza domem,
cieszy się opinią psa o dobrym zdrowiu. Coraz rzadsze są przypadki
dysplazji stawów biodrowych. Ostatnie badania specjalistów wykazały
jednak, że podstawowym problemem zdrowotnym nękającym tę rasę są
schorzenia oczu (zaćma i inne wady wzroku, oraz przerost trzeciej
powieki) często mające charakter dziedziczny. Wielu specjalistów zwraca
uwagę, ze dobermany szczególnie niektórych linii mają wyraźne
predyspozycje do chorób mięśnia sercowego. Wielu lekarzy weterynarii
zaleca też przeprowadzanie regularnych badań kontrolnych wątroby.
Zaobserwowano też skłonności do problemów skórnych, szczególnie u psów
o szacie niebieskiej. Z tego powodu od chwili opracowania nowego
wzorca, opublikowanego w 1994 roku, barwa niebieska przestała być
uznawana. Średnia życia psów tej rasy to około 12 lat, więc nie należą
one do psów zbyt długo żyjących.